No Thanks!

 

We breiden ons bestand met kleinere spellen deze keer uit met No Thanks!, een kaartspel met een ongebruikelijke insteek. Je moet geen slagen halen, geen setjes verzamelen en ook niet al je kaarten kwijtraken. Wat dan wel, hoor ik jullie denken. Wel, bij dit spel moet je juist kaarten trachten te vermijden omdat elke kaart minpunten oplevert volgens zijn waarde (van 3 tot 35). Dat doe je door een token in te zetten, waarmee je de hete aardappel doorschuift naar de volgende speler. Maar let op: je voorraad tokens is beperkt, dus vroeg of laat zal je wel een kaart moeten aannemen. Je incasseert dan wel de tokens die erop liggen. Bedenk ook dat je overblijvende tokens op het einde pluspunten zijn, dus je zal het slim moeten spelen om uiteindelijk de minste minpunten over te houden om het spel te winnen.

De basisversie start met 33 kaarten waarvan er 9 willekeurig worden opzij gelegd. Er blijven dus 24 kaarten over als startdeck. Iedere speler krijgt vervolgens een gelijk aantal tokens, afhankelijk van het aantal spelers. De startspeler mag nu als eerste een kaart omdraaien. Hij heeft nu twee keuzes: de kaart zonder meer aannemen en voor zich leggen, en dus de minpunten accepteren. De andere keuze is een token op de kaart leggen, waarna de volgende speler voor zich moet beslissen. Dit kan dan een tijdje doorgaan totdat iemand, noodgedwongen of uit tactische redenen, besluit de kaart te nemen. De bijhorende tokens gaan dan naar zijn voorraad (die trouwens geheim moet blijven). De volgende speler mag nu een kaart omdraaien, waarna het bluffen herbegint.

 Belangrijk detail: als je opeenvolgende kaarten kan bemachtigen, dan telt enkel de laagste kaart van het rijtje als minpunten! Maar omdat er 9 kaarten weg zijn, ben je nooit zeker of een rijtje mogelijk is en hoe lang het kan worden. Dit introduceert ook een tactisch aspect om andere spelers een beetje te saboteren, maar daar hangt een zeker gokaspect aan vast.

Als de laatste kaart genomen is, eindigt het spel. Iedere speler telt nu zijn minpunten (laagste kaart van elk rijtje), vermeerderd met zijn aantal opgespaarde tokens. De speler met de meeste punten (of het minst negatief, zoals gewoonlijk te verwachten is) wint het spel.

Naast de basisversie is er ook meteen een uitbreiding voorzien die een aantal groene en roze kaarten aanbiedt. Die worden volgens een bepaalde formule gemengd met het basisdeck en beïnvloeden uiteraard de score en/of het spelverloop. Roze kaarten zijn negatief en worden behandeld als gewone kaarten (dus aannemen of token leggen). Een greep uit de effecten: je hoogste minkaart telt dubbel (auwch), of je tokens worden minpunten (ook auwch). De groene kaarten zijn daarentegen positief en kunnen een handje helpen, zoals bvb een joker (handig voor rijtjes), of je tokens tellen dubbel. Dat klinkt uiteraard interessant, alleen is het mechanisme voor groene kaarten enigszins anders. Als je namelijk beslist om de kaart te nemen, gaat de kaart niet naar jezelf, maar naar de speler aan je rechterzijde! Je krijgt wel de tokens die op dat moment op de kaart liggen. Deze twist zal ongetwijfeld voor heel wat hoofdbrekens zorgen.

 No Thanks valt op door zijn aparte formule waar je niet direct vat op hebt. Niet door de complexiteit, die valt eigenlijk best wel mee, maar gewoon omdat je het niet echt met iets anders kan vergelijken. Je zal dus zelf wat moeten experimenteren om uit te vissen wat de beste aanpak is om dit spel te winnen. En met de uitbreiding erbij wordt het opnieuw een beetje anders. Het enige minpuntje voor mij is dat het niet altijd simpel is om je tokens geheim te houden als je er wat verzameld hebt. Een party-spel zou ik het niet onmiddellijk noemen, daarvoor is het iets te serieus, maar als je zin hebt in een unieke ervaring is dit zeker een mogelijkheid.

Dit spel werd geschonken door Amigo Games en is vanaf nu te spelen bij Het Geel Pionneke.

Aantal spelers: 3 - 7
Speelduur: 20 min
Leeftijd: vanaf 8 jaar